Ομιλία της ΛΟΑ στη διημερίδα που οργάνωσε το ΣΥΔ για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Διαφυλικών – 19 Νοέμβρη 2011
Η έμφυλη διαφορετικότητα επισύρει την οργή της κοινωνίας περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη διαφορετικότητα. Το να ταιριάζουν η εμφάνιση, το σώμα, τα γεννητικά όργανα, η έμφυλη ταυτότητα, η σεξουαλική σου προτίμηση και ο έμφυλος ρόλος που επιτελείς, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να είσαι αποδεκτή και αποδεκτός.
Όταν δεν πληροίς αυτές τις προϋποθέσεις, υφίστασαι καταπίεση, αστυνόμευση και δίωξη, που ξεκινάνε από συντηρητικά αντανακλαστικά. Λέγεται ότι είναι «αφύσικο» να βλέπεις δυο άντρες μαζί, είναι «αφύσικο» να έχεις όρχεις και να παρουσιάζεσαι ως γυναίκα, είναι αφύσικο ένας άντρας να μένει στο σπίτι και να μεγαλώνει παιδιά.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι αφύσικες καταστάσεις, δεν είναι παρά τη φύσει. Αντιβαίνουν όμως στην κοινωνική μας μόρφωση, είναι δηλαδή «παρά τη κοινωνία»
Οι άνθρωποι που βολεύονται σε μία ταυτότητα που είναι πιο κοντά στην ανύπαρκτη αυτή «κανονικότητα», έχουν το προνόμιο να μη χρειάζεται να ασχολούνται με τις καταπιέσεις των φερόμενων ως «λιγότερο κανονικών» ανθρώπων.
Εμείς στη ΛΟΑ ασχολούμαστε πολύ με τις προκαταλήψεις που κουβαλάμε εμείς οι ίδιες, ως μέλη αυτής της κοινωνίας. Προσπαθούμε να αναγνωρισουμε τις διακρίσεις που ασκούμε εμείς και τα μέλη της κοινότητάς μας. Η δουλειά αυτή γίνεται για να βιώσουμε στο πετσί μας τις υφιστάμενες ιεραρχίες ως δομές αναθεωρήσιμες.
Τα τρανς άτομα που τιμάμε απόψε αντάμωσαν τον πραγματικό θάνατο, αλλά για πολλά LGBTQI άτομα, η τρανσφοβία, η ομοφοβία και η μη αποδοχή είναι ένας αργός, άλλου είδους θάνατος. Απ’τη ΛΟΑ έχουν περάσει τρανς άντρες και γυναίκες, έχουν συνδιαμορφώσει την αντίληψη της ομάδας για τα φύλα και τη σεξουαλικότητα, έχουν ξεδιαλύνει παρανοήσεις για τα σώματα, τα φύλα και τη σεξουαλικότητα. Για εμάς είναι αδικαιολόγητη η προσκόλληση στα στερεότυπα και η ποινικοποίηση σωμάτων και συμπεριφορών.
Μια γυναίκα που γαμιέται με γυναίκες δεν παύει να είναι γυναίκα. Ένας άντρας με μουνί δεν είναι λιγότερο άντρας. Πώς θα εκλείψει η κακοποίηση των τρανς ανθρώπων, δηλαδή ανθρώπων που εκφράζουν έμφυλη διαφορετικότητα; Ένας τρόπος είναι να συνειδητοποιήσουμε πώς προκαλείται η κακοποίηση και η βία, σε μια συντηρητική κοινωνία.
Η πιο γελοία μορφή νομικής υπεράσπισης, μέχρι πρότινος, στην Αμερική ήταν ο υποτιθέμενος «γκέι πανικός». Δηλαδή «πανικοβλήθηκα που αυτός/αυτή ήταν τρανς και γι’αυτό τον/την σκότωσα». Αν διαβρωθούν τα δίπολα και τα στεγανά της κοινωνίας, μπορεί να υποχωρήσει και αυτό το κύμα κακοποίησης. Αν δε θεωρείτο κατώτερη η θηλυκότητα απ’την αρρενωπότητα, και κατώτερες οι γυναίκες απ’τους άντρες, αν δεν υπήρχε η αντίληψη ότι το πέος σε κάνει άντρα και ότι η έλλειψη πέους σε κάνει γυναίκα, τότε δε θα υπήρχε κανένας λόγος να ασκείς διακρίσεις με βάση το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Και πώς θα διαβρωθούν αυτά τα στερεότυπα; Με τη δική μας συνειδητοποίηση και ακτιβισμό, ότι το θέμα του φύλου δεν μπαίνει σε κουτάκια, δεν πρέπει να αστυνομεύεται.
Θεωρούμε σκόπιμο να στηθεί ένα μνημείο για τα LGBTQI άτομα που έχουν πέσει θύματα αυτής της ωμής, ανεγκέφαλης ρατσιστική βίας. Ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους από όλα τα φύλα του έμφυλου φάσματος, που βγήκαν μπροστά και έσπασαν στερεότυπα και προκαταλήψεις, κάνοντάς μας να αναγνωρίσουμε την πολυπλοκότητα και ρευστότητα των σωμάτων και της ερωτικής μας δράσης.
