12 χρόνια ΛΟΑ – Νοέμβριος 2012

Με αφορμή τα 12τα γενέθλια της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας

Νοέμβριος 2012

Τη χρονιά που η ελληνική κοινωνία πλήττεται από παντού, γιορτάζουμε τα 12 χρόνια μας, εμείς τα μέλη της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας. Συνηθισμένες στην καθημερινή πάλη για αναγνώριση των δικαιωμάτων μας του σεξουαλικού μας προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, βρισκόμαστε τώρα να διεκδικούμε το δικαίωμα της ζωής και της αρτιμέλειας για μας και το συντροφικό μας κόσμο γύρω μας.

Η επαναλαμβανόμενη βίαιη τακτική του κράτους, ενάντια σε μετανάστες, οροθετικούς ανθρώπους και στην lgbt κοινότητα, έχει ως στόχο την περιθωριοποίηση και τον αφανισμό των “διαφορετικών”.

Αυτή η περιθωριοποίηση που βιώνουμε, εξασφαλίζεται μέσα από τον καθημερινό φόβο που σπέρνουν οι φασιστικές επιθέσεις κατά της αξιοπρέπειας, της ελεύθερης μετακίνησης αλλά και της ίδιας μας της ζωής. Ο πρώτος στόχος του φασισμού είναι τα σώματα εκείνα που δεν ταιριάζουν στην εθνική αφήγηση και στην φαντασιακή ομοιογένεια του πληθυσμού. Οι συνταγματικές παραβιάσεις, η κουλτούρα της μισαλλοδοξίας, το πελατειακό σύστημα και η διαπλοκή κράτους-παρακράτους, η εθνικοπατριωτική παιδεία, ο μη διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, η απουσία συνεργατικής και αλληλέγγυας κουλτούρας, η δυσκολία δημιουργίας εναλλακτικών σύγχρονων δομών κοινωνικής οργάνωσης, δημιούργησαν ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάδυση του φασιστικού φαινομένου, τώρα που η στάχτη στα μάτια που λεγόταν ευμάρεια εξαφανίστηκε.

Η κοινωνική κρίση που ζούμε ξεπέρασε κατά πολύ την οικονομική η οποία, πέρα από την κατάργηση κοινωνικών και εργατικών κεκτημένων, έδωσε την ευκαιρία να αναδυθούν πρότυπα βίας, ρατσισμού, ομοφοβίας, σεξισμού και πατριαρχίας που έχουμε ζήσει στο παρελθόν. Τέτοιου είδους λόγος εκτοξεύεται στη βουλή ατιμωρητί και χωρίς αποτελεσματική κατακραυγή.

Ερχόμαστε στο τώρα, τι κάνουμε;

Προτάσσουμε την συσπείρωση, την αλληλεγγύη, την καταγγελία και τη διεκδίκηση.

Εμείς της lgbt κοινότητας, υφιστάμεθα διπλή καταπίεση αφενός λόγω των επιθέσεων στα εργασιακά μας δικαιώματα, αφετέρου λόγω της αναδίπλωσης της κοινωνικής ανοχής όσον αφορά τα λίγα lgbt κεκτημένα. Αυτά πρέπει τώρα να τα ξαναδιεκδικήσουμε, όχι μόνο πια υπό την απειλή του κραξίματος αλλά και του μαχαιρώματος. Η μόνη προσέγγιση που βλέπουμε είναι η συσπείρωση της κοινότητας μας, η αλληλεγγύη μεταξύ μας, η ανεύρεση συμμάχων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, η μεγαλύτερη συμμετοχή στις δράσεις μας, η πολιτικοποίηση των οργανώσεων που ασχολούνται με θεσμικά αιτήματα, ο προγραμματισμός της ενημέρωσης της κοινωνίας και η καταγγελία όλων των περιστατικών που υποπίπτουν στην αντίληψή μας.

Είναι στο χέρι μας να μη περάσει ο φασισμός, γιατί μνήμες ακόμα υπάρχουν, ακόμα και σ’αυτό το χρονικό σημείο. Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξες ότι η προσωπική και συλλογική καθημερινή μας πάλη, σε συνδυασμό με τη στήριξη μεταξύ μας θα σπρώξει πάλι τον κόσμο μπροστά, όπως τον έσπρωξε το γυναικείο κίνημα ισότητας των φύλων του ανθρώπου.