Για τις προβολές της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας – Νοέμβριος 2008
Οι ετήσιες προβολές ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ ξεκίνησαν για να δημιουργηθεί δημόσιος χώρος ορατότητας για τη λεσβιακή εικόνα, επιθυμία και εμπειρία της ζωής. Λειτουργούσαν και λειτουργούν σε δύο επίπεδα: από τη μια καλύπτουν την ανάγκη που έχουμε εμείς οι ίδιες για την εικόνα μας, προκαλώντας έτσι την εσωτερικευμένη ομοφοβία μας, εκπαιδεύοντας τους εαυτούς μας και χτίζοντας την μεταξύ μας κοινότητα. Από την άλλη οι προβολές, από την πρώτη στιγμή, ήταν μια δράση αυτοοργανωμένη, με μεγάλη πολιτική σημασία. Διαλέξαμε να γίνονται πάντα σε ανοιχτούς, πολιτικοκοινωνικούς χώρους για να έρθουμε εμείς σε επαφή και συνδιαλλαγή με τους “άλλους”, αλλά και εκείνοι με “εμάς”. Η κινηματογραφική αφήγηση έχει την ικανότητα να δείχνει όψεις της ζωής, να βάζει ερωτήματα, να εκπαιδεύει και να ψυχαγωγεί. Για εμάς, αυτές οι πολυπρισματικές αφηγήσεις είναι πολύ σημαντικές καθώς οι εικόνες μας, οι μυθολογίες για τον έρωτα, την οικογένεια, τα ταξίδια, τους ήρωες και τις ηρωίδες της δικής μας λεσβιακής ιστορίας είναι συχνά αποσιωπημένες, στιγματισμένες ή και αποκλεισμένες από τον δημόσιο χώρο και από την τέχνη. Για τους άλλους είναι μια ευκαιρία να δουν, να γνωρίσουν και να καταλάβουν. Είναι, με άλλα λόγια, μια άσκηση αντι-ομοφοβίας.
Να σημειώσουμε ότι οι ταινίες και τα ντοκιμαντέρ που έχουν ως θέμα την λεσβιακή ιστορία, εμπειρία και επιθυμία δεν είναι κάτι στο οποίο έχουμε εύκολη πρόσβαση. Συχνά οι πιο ενδιαφέρουσες παραγωγές είναι μικρές προσπάθειες έξω από την μαζική παραγωγή, πράγμα που σημαίνει ότι με λίγα μέσα και με πολύ δουλειά (που τις περισσότερες φορές περιλαμβάνει την μετάφραση και τον υποτιτλισμό από εμάς τις ίδιες) κατορθώνουμε να στήσουμε αυτή τη δράση που έχει, παράλληλα, και τον σκοπό να ενισχύσει οικονομικά την Ομάδα.
Για εμάς τα βράδια των προβολών ήταν και είναι βράδια χαράς, δημιουργίας και διεκδίκησης. Στεγάσαμε τις προβολές στο Στέκι Μεταναστών, στο Αυτόνομο Στέκι και φέτος, για πρώτη φορά, στο Νοσότρος. Η μικρή μας ιστορία μας έχει δείξει ότι η συνάντηση με τους ανθρώπους ενός χώρου είναι ένα πείραμα που διευρύνει τις δυνατότητες και τα όρια του συλλογικού. Έτσι, παρόλο που σήμερα οι προβολές ταινιών συχνά θεωρούνται περιττές ή/και άχρηστες -και δικαίως ίσως, καθώς η εικόνα και το θέαμα κατακλύζουν τη ζωή και την καθημερινότητά μας- θα λέγαμε ότι, τουλάχιστον για τη δράση της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας είναι ακόμη ένα πολύ σημαντικό πολιτικό εργαλείο. Γιατί αυτές οι προβολές είναι συνάντηση και συλλογικότητα, είναι εικόνα και επιθυμία χωρίς ντροπή, είναι οι άλλοι και οι άλλες μαζί μας, είναι η κοινότητα, είναι η προσπάθεια να διεκδικήσουμε και να αλλάξουμε τη γλώσσα, τη σιωπή, τα ηλίθια αστεία, τα δεδομένα…είναι το ενάντια στην “εξουσία που είναι εντός”. Είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα.
