Δύο κείμενα για το Pride – Ιούνιος 2008

Η επιθυμία είναι γιορτή στην οποία δε συμμετέχουμε επετειακά.Τη βιώνουμε καθημερινά στο περιθώριο ενός στείρου, πεπερασμένου ορίου που ξεπερνάμε με το να είμαστε εδώ. Κινούμαστε πέρα από το κανονιστικό μοντέλο ζωής που θέτει αξίες και ηθικές αρχές στοχεύοντας στην ομαλοποίηση της συμπεριφοράς και της συνείδησης. Η δύναμη της επαναληπτικότητας τις καταντά φυσιολογικές και αδιαμφισβήτητες αλλά δεν παίζουμε με τους όρους που αναγράφονται στις οδηγίες χρήσης. Η επιθυμία δεν βάζει όρους δεν εντάσσεται σε κοινωνικές νόρμες. Ταράζει τις βεβαιότητες και τις προσδοκίες του πωλητή που επιμένει να μας πλασάρει το φούξια φόρεμα, της ξαδέλφης που θέλει να μας δει νυφούλες, του γιατρού που μας προτείνει αντισυλληπτικά χάπια. Οι αποχρώσεις δεν κρύβονται παρά την εθελούσια αχρωματοψία.
Είμαστε εμείς. Είμαστε λεσβίες και η οικειοποίηση των σωμάτων μας είναι δικό μας αδιαπραγμάτευτο προνόμιο.

Η επιθυμία μας δε χωράει σε έτοιμα καλούπια, δεν καθορίζεται από πολιτικές, δεν αναγράφεται σε ταμπέλες.

Ας ελευθερωθούμε

________________________________________________

Τώρα πια μιλάμε για το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο…  Έχουμε μπερδέψει τα pride.
– Το κόκκινο μπλουζάκι πότε το φορούσα; Εκεί που κρατούσα το πανώ μας ‘ΛΕΣΒΙΕΣ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΦΩΝΗ’ με τη Σοφία και στη μέση ήταν η Βασιλική ή η Άννα;  Έχουν περάσει τα pride… Πώς περνούν τα pride!!!

Βγήκαμε και πάλι βγήκαμε τον περίπατο στην πόλη, την καυτή πόλη της Αθήνας, μιας και ο καύσωνας τη μέρα του pride, μας κλείνει συνήθως το ραντεβού.  Σταυρωνόντουσαν και οι περιπτεράδες, πως αδειάσανε τα ψυγεία από νερά.

Είδαμε τη ΛΟΑ απέναντι, κεντρικά ή πιο αριστερά και γειτονέψαμε με πολλές και πολλούς.

Είδαμε πόσες ομάδες υπάρχουν.

Ψάξαμε ‘τις άλλες’ στα γκαζόν της πλατείας, ενώ τη βάρδια μας στο τραπεζάκι είχε αναλάβει περαστική Ιαπωνέζα (Japanese girl).

Μαζί μας είχαμε τα παιδιά μας και στα πρόσωπα μας δε φοράγαμε μάσκες.  Ποιες μάσκες παιδιά;  Είδαμε τον παλιό μαθητή μας εθελοντή.  Καταπληκτικό παιδί και στο σχολείο.  Του συστήσαμε το γιο μας.  Μετά πασχίσαμε να τον γνωρίσουμε στο φίλο μας, αλλά μάταια.  Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Είδαμε τις φίλες μας να μετατοπίζουν το σκηνικό της πλατείας σε φάση παραλίας.  Άλλωστε, οι περισσότερες και οι περισσότεροι από κει έρχονταν.

Είδαμε το γλυπτό της πλατείας με άλλο μάτι.  Ένα τριπλό γυναικείο σύμπλεγμα σε φυσική παρουσίαση.  Ήταν άραγε πρόθεση του καλλιτέχνη να αποπνέει το μνημείο την αύρα της Εύας Πάλμερ και της Νάταλι Μπάρνεϊ;

Και ποιος να μας το έλεγε, ότι θα είχαμε την τιμή, έτσι, συν γυναιξί και τέκνοις, να παρασταθούμε στο εσώφυλλο του περιοδικού ‘Δαυλός’, που μας καίει και μας λαμπαδιάζει, εμάς τις λεσβίες της Κλαυθμώνος!

Έπειτα, ποιαν ποθήσαμε και δεν τη βρήκαμε στο πανηγύρι και τη χαρά!  Αυτές που δεν μας μιλάνε πια;  Την καλή μας την νεράιδα με το μαγικό ραβδάκι;

Αφήστε πια τις σταθερές συναντήσεις ‘πάντα στο pride’!  Πάντα στο … (εδώ ταιριάζει και ‘ζήτω το pride’). Ζήτω το pride!  Ζήτωσαν τα pride!  ΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ.

Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας

Ιούνιος 2008