Η ιστορία μιας νταλίκας – Ιανουάριος 2010

Η ιστορία μιας νταλίκας

από την παρουσίαση των έντυπων υλικών της ομάδας, στο βιβλιοπωλείο Πυξίδα στην Θεσσαλονίκη

Η νταλίκα θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι παιδί της οικονομικής κρίσης.

Οι ναυτιλιακές εταιρείες είδαν την δουλειά τους να μειώνεται και οι εργαζόμενοι σε αυτές όπως η Ισαβέλλα απέκτησαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Και άρχισαν να κατεβάζουν ιδέες εν ώρα εργασίας και να τις μοιράζονται μαζί μας μέσω της λίστας επικοινωνίας που έχουμε δημιουργήσει. Μια από αυτές ήταν να φτιάξουμε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό στο οποίο να συνεισφέρει όποια ήθελε με σκέψεις, ιδέες, ποιήματα ή οτιδήποτε άλλο. Η ιδέα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό – δεν κόστιζε άλλωστε τίποτα- και η λίστα επικοινωνίας άρχισε να πλημμυρίζει από προτάσεις και ιδέες δημιουργώντας μεγάλο ενθουσιασμό αλλά και  μεγάλη δυστυχία σε εκείνες που άνοιγαν το μέιλ τους μια φορά το δεκαήμερο και το έβρισκαν με 170 νέα μηνύματα. Μεταξύ αυτών κι εγώ.

Μετά από λίγο καιρό αντιληφθήκαμε ότι είχαμε μαζέψει από το μηδέν πολύ αξιόλογο υλικό που θα ενδιέφερε και άλλο κόσμο ίσως, εκτός από εμάς. Έτσι σκεφτήκαμε να εκδώσουμε κάποιο από αυτό το υλικό σε ένα  έντυπο, αναλαμβάνοντας οι ίδιες εκ των ενόντων όλη τη δουλειά που χρειαζόταν. Φυσικά έγινε χαμός από προτάσεις, αντίθετες απόψεις και βέβαια δεύτερη καταιγίδα από ηλεκτρονικά μηνύματα. Βγήκε το έντυπο για το πράιντ τον Ιούνιο αλλά εμείς είχαμε πάρει μεγάλη φόρα και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το επόμενο, που είναι αυτό που έχετε μπροστά σας.

Ναι, έχει πολύ λευκό, είναι αλήθεια, στα εξώφυλλα, σχεδόν σαν επιχείρημα υπέρ του μαύρου. Ο δαίμονας του τυπογραφείου κατάπιε κάτι άρθρα λέξεων και κάποια κείμενα ίσως θα ήταν καλύτερα να υπάρχουν σε άλλη σειρά. Και λίγο χρώμα δεν θα έβλαπτε μέσα στις σελίδες όταν θα έχουμε λίγα λεφτά περισσότερα. Και ποτέ δεν τόλμησα να φτιάξω και κυρίως να πιω το κοκτέιλ βότκα λεσβιόροβα.
Υπάρχει όμως η νταλίκα μας.

Τι είναι λοιπόν αυτή η νταλίκα;

Η νταλίκα είναι μια ιδέα με ρόδες και ένας τρόπος να μιλήσουμε όχι μόνο για μας τις ίδιες που το δημιουργήσαμε αλλά και για τις άλλες που δεν γνωρίζουμε ακόμα, για τις συναντήσεις αγνώστων μέσα στον αστικό ιστό της πόλης μας, για τον κόσμο που μας περιβάλει, για ζητήματα του πυρήνα της ζωής μας, για την αβεβαιότητα , την απώλεια, την ερωτική επιθυμία και τα χίλια πρόσωπά της, την μητρότητα και από τις δύο πλευρές.

Για βιβλία και ταινίες που μας καθρεφτίζουν και για πριγκίπισσες που φιλάνε βατράχια, για βοτανοθεραπείες για την υγιεινή του αιδοίου και για το  masculine chic στυλ ντυσίματος.
Για το πώς μπορούμε να κάνουμε χιούμορ με τα πάντα ακόμα και με μας τις ίδιες και τα γραφτά μας-γιαυτό τα αποκαλέσαμε «αβανγκάρντ της λεσβιακής σκέψης» στο εξώφυλλο.
Για το βλέμμα μας που ταξιδεύει πέρα από τα όρια της Αθήνας και περνάει πάνω από ένα αγαπημένο μέρος όπως είναι η Ερεσός αλλά και αρκετά μακρύτερα πάνω από τη λεσβιακή παρουσία στη Βηρυτό και στην Παλαιστίνη.
Για τα σεξουαλικά αξεσουάρ αλλά και το βαθύ πόνο της Σάρα Κέιν. Για τα κόμικς της Άλισον Μπέχτελ και για την Κατίνα της Άντζελας Δημητρακάκη.
Και στο τέλος ένα δώρο-bonus: τα δύο διηγήματα erotica.
 
Η νταλίκα δημιουργήθηκε για να διασκεδάσουμε εμείς οι ίδιες, μαζεύοντας σκέψεις και μαγειρεύοντας λέξεις. Στα νυχτερινά της δρομολόγια όμως ξέφυγε από την προβλεπόμενη διαδρομή και άρχισε να παίρνει ωτοστοπατζούδες, εύθυμες αλλά και λυπημένες. Γιατί και οι καουμπόισσες μελαγχολούν.
Και αντί να αρχίσουμε να τρώμε σπανακοπιτάκια όλες μαζί, σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα ταξίδι με στάσεις για πάρτι-τεύχη. Με ρεφενέ τις ιστορίες και καύσιμα τα κομμάτια που προσφέρουμε  , η νταλίκα τρέχει μες στους δρόμους της ζωής μας. Σταματάει όπου της κάνουν σήμα και ξανασυνεχίζει.
Σε ένα τέτοιο σήμα ανταποκριθήκαμε και είμαστε σήμερα εδώ κι ας ήρθαμε με ένα φωτισμένο νυχτερινό τραίνο.

Τελικά δεν είναι κι άσχημη η ζωή μιας νταλικιέρισσας.

Αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας, σαν ένα καλά φυλαγμένο μυστικό.