Διαμαρτυρία του Queer Trans το Σάββατο 25/1/2014 στην πλατεία Εξαρχείων στις 17:00
Ως Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας στηρίζουμε τη διαμαρτυρία που έχει καλεστεί από την ομάδα Queer Trans το Σάββατο 25/1/2014 στην πλατεία Εξαρχείων στις 17:00, και καλούμε κάθε άτομο και συλλογικότητα που πιστεύει ότι τα δικαιώματα των τρανς ατόμων είναι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να τη στηρίξει.
Την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου και το Σάββατο 18 συνέβησαν δύο περιστατικά τρανσφοβίας που μας θυμώνουν και μας στεναχωρούν. Θέλουμε να μιλήσουμε για αυτά και να τα καταγγείλουμε δημοσίως. Την Παρασκευή δύο τρανς γυναίκες και μέλη της συνέλευσης QueerTrans δέχτηκαν στην πλατεία Εξαρχείων λεκτική επίθεση από άντρες που βρίσκονταν εκεί. Το Σάββατο σε βαγόνι του μετρό, στην στάση Πανεπιστήμιο, ομάδα ατόμων επιτέθηκε λεκτικά σε μία άλλη τρανς γυναίκα. Όταν εκείνη επέλεξε να αντιδράσει, την ξυλοκόπησαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι εισέπραξε αλληλεγγύη μόνο από μία παρευρισκόμενη φοιτήτρια. Οδηγήθηκαν όλες/οι μαζί στο α.τ. Εξαρχείων και κατατέθηκε εις βάρος τους μήνυση.
Eμείς, και στα δυο αυτά περιστατικά, βλέπουμε ακόμα ένα πρόσωπο του φασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Της ίδιας κοινωνίας που μεταξύ άλλων, κυνηγά και δολοφονεί μετανάστες και μετανάστριες, διαπομπεύει οροθετικές γυναίκες και εξακολουθεί να μην κατοχυρώνει νομικά τα δικαιώματα των τρανς ατόμων, όπως κι αυτά των λεσβιών και των πούστηδων. Η κουλτούρα του χλευασμού, του αποκλεισμού και της επίθεσης απέναντι στη διαφορετικότητα, που αναπαράγεται δυστυχώς μερικές φορές ακόμα και σε προσωπικές μας σχέσεις ή και σε κινηματικούς χώρους, αποτελεί την επίσημη κρατική πολιτική και προβάλλεται συστηματικά από τα Μ.Μ.Ε.
Εμείς θεωρούμε αυτονόητο και παλεύουμε, ώστε κάθε άτομο να μπορεί να ορίσει την ταυτότητα φύλου της/του, χωρίς φόβο ότι θα υποστεί διάκριση, βία ή απόρριψη. Τέτοιες τρανσφοβικές συμπεριφορές, όπως αυτές που συνέβησαν την Παρασκευή και το Σάββατο και που βέβαια δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές, όχι μόνο στα Εξάρχεια αλλά και σε κανέναν δημόσιο χώρο.
Γνωρίζουμε από προσωπικές εμπειρίες ότι πολλές φορές είναι δύσκολο το άτομο που δέχεται την επίθεση να αντιδράσει, είτε από φόβο για τη σωματική του ακεραιότητα είτε για διαφορετικούς λόγους. Σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και η στάση που θα κρατήσουν όσοι και όσες είναι μάρτυρες μιας τέτοιας επίθεσης. Χωρίς να θέλουμε να καταδικάσουμε απόλυτα τη σιωπή ως συνενοχή, καθώς η κάθε περίπτωση διαφέρει και μπορεί να συντρέχουν σοβαροί λόγοι επικινδυνότητας, είναι απαράδεκτο να μένουμε απαθείς σε τέτοια περιστατικά και να μην αντιδρούμε, απλά και μόνο επειδή δε συνέβησαν σε εμάς.
Επίσης, το γεγονός ότι και τα τρία άτομα που δέχτηκαν τις επιθέσεις είναι γυναίκες δείχνει την απόλυτη ανάγκη που υπάρχει να ακούγονται τα φεμινιστικά ζητήματα και να μην θεωρούνται ξεπερασμένα ή λυμένα. Παρά το ότι οι φεμινιστικοί αγώνες έχουν σημαντικά κεκτημένα και σε νομικό και σε κοινωνικό επίπεδο, ο σεξισμός και η πατριαρχική δομή της εξουσίας εξακολουθούν να υπάρχουν στην καθημερινή ζωή και να διαπλέκονται με άλλες μορφές καταπίεσης και διακρίσεων, όπως είναι ο ρατσισμός, η τρανσφοβία και η ομοφοβία.
