2001 – Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ 2001
Η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας έκλεισε πριν από λίγο καιρό τον ένα χρόνο ζωής. Ήταν μια περίοδος χαράς για τη συνάντησή μας και προσπάθειας να αφουγκραστούμε τις ίδιες μας τις ανάγκες, να ψηλαφίσουμε την ταυτότητά μας και εν τέλει να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας και να γίνουμε επιτέλους ορατές!
Είμαστε λοιπόν εδώ! Έχουμε πρόσωπο και λόγο!
Από τη μεταπολίτευση όταν εμφανίστηκαν λεσβίες με πολιτικό λόγο, στο ΑΚΟΕ, και τις αυτόνομες λεσβιακές ομάδες που δραστηριοποιήθηκαν αργότερα έως το λεσβιακό περιοδικό «μαντάμ Γκού», τις Ερέσσιες και την ομάδα Cyberdykes, μεσολάβησε ένα πολύ μεγάλο διάστημα απραξίας. Και αν για το πρώτο εκείνο διάστημα το ζητούμενο ήταν να ανακαλύψουν οι λεσβίες την ταυτότητά τους και να συγκροτήσουν πολιτικό λόγο ώστε να μπορούν από καλύτερες θέσεις να διεκδικήσουν βασικά δικαιώματα, σήμερα τα ερωτηματικά διαφοροποιούνται. Υπάρχει ή όχι λεσβιακή κουλτούρα; Είμαστε όλες οι λεσβίες ίδιες; Μπορεί να συγκροτηθεί ταυτότητα μόνο και μόνο με το κριτήριο του σεξουαλικού προσανατολισμού; Σε ποια κατεύθυνση επιχειρούμε να αποκτήσουμε ή να διευρύνουμε τα δικαιώματά μας;
Το αόρατο νήμα που συνδέει όλες τις ομάδες μεταξύ τους, είναι η ιστορία μας. Είναι μια ιστορία φόβου αλλά και περηφάνειας. Είναι η καθημερινή μάχη των λεσβιών να ζήσουμε χωρίς συνέπειες, γι αυτό και ζούμε στο σκοτάδι. Αλλωστε, η γυναικεία σεξουαλικότητα όταν δεν συνδέεται με γάμο ή σχέση με άντρα, με δημιουργία οικογένειας και γέννηση παιδιών, είναι σαν να μην υπάρχει. Η ευχαρίστηση και η ηδονή είναι ακόμη και σήμερα μια παρεκτροπή, ένα παράδοξο. Παραμένει σε αυστηρά ιδιωτικά πλαίσια. Δεν ανακοινώνεται γι αυτό ίσως δεν διώκεται. Ο ιδιωτικός χώρος «ανήκει» έτσι κι αλλιώς στις γυναίκες. Εάν συνθηκολογήσουμε με τον περιορισμό μας στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού ή του «κρεβατιού» όπως λέγεται τότε κανείς δεν ενοχλείται. Αν στραγγαλίσουμε την επιθυμία μας τότε κανείς δεν αναρωτιέται.
Τι συμβαίνει όμως όταν οι λεσβίες βγούμε ανοιχτά και διεκδικήσουμε το δικαίωμα σε εναλλακτικού τύπου οικογένεια; Ποιες θα είναι οι συνέπειες στη δουλειά μας εάν αποκαλυφθεί η ταυτότητά μας; Πόσο μπορούμε να εξελιχθούμε επαγγελματικά; Και πόσο οι έμμεσες διακρίσεις μας κοστίζουν ψυχικά και κοινωνικά; Τι θα συμβεί εάν θελήσουμε να αλλάξουμε τις απεικονίσεις στα media; Τα κατά καιρούς περιστατικά που έχουν δημοσιοποιηθεί μας δίνουν δυστυχώς το ίδιο μήνυμα: Καλύτερα να παραμείνετε στο σκοτάδι.
Έτσι οι διαδρομές είναι συνήθως νυχτερινές γι αυτό υπερασπιζόμαστε τους «χώρους μας», τα δικά μας μπαρ – είναι ό,τι δικαιούμαστε από το χώρο της πόλης. Αυτό μας καταδικάζει στην εσωστρέφεια, σε μια εξατομικευμένη και στρεβλή οπτική του κόσμου, των «άλλων», εμάς των ίδιων.
Η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, γεννήθηκε μέσα σε μια έκρηξη. Αγαπάμε τους «χώρους μας» γιατί μας δίνουν στέγη τόσα χρόνια. Γιατί εκεί μπορούμε και να «παρεκτραπούμε». Όμως ποτέ αυτό δεν αρκεί. Τουλάχιστον εμάς δεν μας αρκεί. Συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για τις ανάγκες μας, να πάρουμε δύναμη η μια από την άλλη. Φτιάξαμε την Ομάδα γιατί μόνο μια συλλογικότητα μπορεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνες μας και ο αποκλεισμός που υφιστάμεθα έχει συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά και αίτια.
Έχουμε καταφέρει να επιβιώσουμε και είμαστε περήφανες γι αυτό.
Είμαστε εδώ, έχουμε πρόσωπο και λόγο! Και συνεχίζουμε.
Καλό καλοκαίρι!
(Κείμενο που γράφτηκε και μοιράστηκε στο 5ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ – 1η συμμετοχή για τη Λ.Ο.Α -Ιούλιος 2001)
