Πολιτικές Και Κοινωνικές Συμμαχίες Των Λεσβιών – Κείμενο της ΛΟΑ που διαβάστηκε στην ιδρυτική συνάντηση του Ελληνικού Δικτύου της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών – 10 & 11 Μαΐου 2003

Το γεγονός της εμφάνισης του γυναικείου ομοφυλόφιλου χώρου ως κοινωνική ομάδα διεκδίκησης έστω και εμβρυακά είναι πολύ θετικό και όλες οφείλουμε να βοηθήσουμε ώστε να γίνει κατανοητό ότι ήρθε και θα μείνει.

Η ομοφυλόφιλη γυναίκα δέχεται μια διπλή καταπίεση μέσα στην κοινωνία:

α) υφίσταται τον σεξισμό ως γυναίκα

β) εισπράττει την επιφυλακτικότητα και αρνητικότητα ως λεσβία.

Στην οπτική της κοινωνίας, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει με τους gay άνδρες, η ομοφυλόφιλη γυναίκα είναι σαν να μην υπάρχει και όπου υπάρχει, η εικόνα της προβάλλεται διαστρεβλωμένη και ως επί το πλείστον, εντάσσεται σ’ ένα πλαίσιο νοσηρών ή ηδονοβλεπτικών περιπτώσεων.

Αυτή η κατάσταση αναγκάζει τις λεσβίες όταν βρίσκουν το κουράγιο να αποδεχτούν την επιλογή τους, να στρέφονται σε μια ιδιώτευση και να απέχουν από διεκδικήσεις είτε προσωπικές είτε κοινωνικές.

Μέσα στην ΛΟΑ, πρωταρχικά προσπαθούμε να ενδυναμώσουμε την πίστη στον εαυτό μας και να κοιτάξουμε τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της ομοφυλόφιλης επιλογής. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, να ξεκαθαρίσουμε ότι η απόσυρση από οποιονδήποτε δημόσιο λόγο υπονομεύει αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε.

Δεν έχουμε ακόμα μελετήσει σε βάθος τι μπορεί να περιέχει ένα διεκδικητικό πλαίσιο προς το συντεταγμένο κράτος αν και φυσικά τασσόμαστε υπέρ της προώθησης κατακτήσεων του κινήματος στις άλλες χώρες της Ε.Ε. Βασικά το μεγάλο αίτημα μας απευθύνεται προς τις κοινωνικές ομάδες και στρώματα.

Παλεύουμε για την αποδοχή από την κοινωνία της ύπαρξης μας και για την αναγνώριση του δικαιώματος μας για μια ερωτική επιλογή πέρα από το συμβατικό. Παλεύουμε για τον αυτοσεβασμό μας και για την αξιοπρέπεια μας σαν άνθρωποι και σαν πολίτες. Παλεύουμε για να αποκαλύψουμε την συμπαιγνία του κατεστημένου εναντίον μας¨ μια συμπαιγνία που εκφράζεται με το να μας προβάλουν σαν καρικατούρες ή σαν γκροτέσκες φυσιογνωμίες, σαν παραδείγματα προς αποφυγή. Αυτή η συμπαιγνία πηγάζει από τον τρόμο που νοιώθει η μικροαστική κοινωνία απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό και η λέξη γι’ αυτό είναι ρατσισμός. Στο αγώνα αυτό σύμμαχοι και συναγωνιστές είναι φυσικά οι οργανώσεις του gay χώρου και είναι πολύ ελπιδοφόρα η κινητικότητα που σημειώνεται το τελευταίο διάστημα.
Οι λεσβίες έχουν βέβαια επίσης την τύχη να εντάσσονται στο γυναικείο κίνημα διεκδίκησης και να δρουν παράλληλα ή και μέσα από τις οργανώσεις αυτού του κινήματος. Για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες έχει μεγάλη σημασία ο αγώνας για την γυναικεία απελευθέρωση. Δεν μπορείς να δώσεις τον αγώνα σου σαν ομοφυλόφιλη αν πρώτα δεν εξασφαλίσεις τουλάχιστον τα βασικά στην απελευθέρωση σου σαν γυναίκα. Πώς θα έχεις τον λόγο σαν λεσβία αν δεν μπορείς να έχεις λόγο σαν γυναίκα; Αν οι γυναίκες δεν νοιώσουν ελεύθερες και ασφαλείς σαν ανθρώπινα όντα πολύ δύσκολα θα ανακαλύψουν ότι η ερωτική τους ταυτότητα μπορεί να έχει και ένα άλλο πρόσωπο, μπορεί να έχει κι άλλες κατευθύνσεις. Και η επιλογή προϋποθέτει την ελευθερία!

Προχωρώντας, σ’ αυτό το πλαίσιο περιλαμβάνουμε σαν εκ των πραγμάτων συμμάχους μας τις οργανώσεις και τις συλλογικότητες που μάχονται για τα δικαιώματα των πολιτών και φυσικά τις αντιρατσιστικές οργανώσεις.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, πρέπει να θεωρηθεί αυτονόητο ότι περιλαμβάνουμε τους εαυτούς μας μέσα στο διεθνές κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση όπως τη βλέπει το κεφάλαιο, κίνημα που μάχεται την χειραγώγηση του πλανήτη από τους ισχυρούς, αυτούς που βλέπουν τα πάντα σαν συναλλαγές και σαν χρηματιστήρια, σαν κεφάλαια που μετακινούνται, αυτούς που αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους σαν στατιστικές και έρευνες αγοράς και αναγκαία θύματα στους πολέμους τους για την απόκτηση στρατηγικού χώρου για τα σχέδια τους. Εδώ θα είχε ενδιαφέρον να εξετάσουμε την στάση όλων αυτών απέναντι μας για να ξέρουμε και που βαδίζουμε.

Η πραγματικότητα λοιπόν δείχνει ότι η αποδοχή και η συμπαράσταση που συναντάμε εμείς μέσα στο Φεμινιστικό Κέντρο είναι απόλυτη. Αρκετά μεγάλη είναι επίσης η αποδοχή αυτή από ομάδες του αντιρατσιστικού Δικτύου.

Αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε σε ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο είναι ότι είναι καιρός να ανοιχτεί ένας διάλογος ανάμεσα στο χώρο αυτό και το ομοφυλόφιλο κίνημα όπως διαμορφώνονται τα δεδομένα της προσπάθειας της Αριστεράς να συνδεθεί με τα νέα κινήματα της εποχής μας.

Μέσα από το διάλογο αυτό, πρέπει να γίνει πολύ καθαρά κατανοητό ότι η προοδευτικότητα δοκιμάζεται κάθε στιγμή μέσα στην καθημερινότητα και δεν αποδεικνύεται επειδή φοράμε μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα και αναμασάμε επαναστατικές φράσεις και κατάρες για τον νεοφιλελευθερισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η μάχη ενάντια στην καταπίεση είναι καταδικασμένη όταν ο προοδευτικός χώρος ανέχεται να βρίζονται και να εξευτελίζονται κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν να υπάρχουν ισότιμα με όλους.

Δεν μπορεί, σήμερα 2003 να θέτουμε το θέμα της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ελευθερίας της σεξουαλικής μας ταυτότητας και να έχουμε να αντιμετωπίσουμε απόψεις περί αναπαραγωγής, διαστροφής, ομαλού και φυσιολογικού, και όσον αφορά τους gay άνδρες αυτή την τρομερή παρανόηση και προβοκάτσια περί παιδοφιλίας. Πρέπει όλοι να καταλάβουν επιτέλους ότι οι ομοφυλόφιλες/οι μπορούν να αποτελέσουν ένα ακόμη κομμάτι του διεκδικητικού κινήματος και στην χώρα μας, και αυτό δεν μπορεί να γίνει τραβώντας διαχωριστικές γραμμές μέσα στις τόσες άλλες που βιώνουμε όλοι. Πρέπει όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι να νοιώσουν σαν προσωπικό αίτημα το γκρέμισμα του τοίχου της κοινωνικής απομόνωσης των ομοφυλόφιλων, την ανοιχτή καταδίκη κάθε φαινόμενου ρατσισμού είτε προέρχεται από τα Μ.Μ.Ε. είτε από το επίσημο κράτος και τους θεσμούς του.

Ας αλλάξουμε λοιπόν εμείς πρώτα για να πολεμήσουμε όλοι μαζί για την μεγάλη ανατροπή, για ένα καλύτερο κόσμο που μπορεί να γίνει εφικτός μόνο αν προβλέπει θέση για όλες και όλους.

(Κείμενο που διαβάστηκε στην ιδρυτική συνάντηση του Ελληνικού Δικτύου της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών)
10 & 11 Μαΐου 2003

Παγκόσμια Πορεία Γυναικών