13ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ – Ιούλιος 2008

Και μετά τον γάμο τί;

Ποιά να είναι άραγε η θέση του γάμου στο κίνημα για την ισότητα μεταξύ των ΛΟΑΤ και εκείνων με μέινστρημ σεξουαλικές επιλογές;  Με δυό λόγια, υπάρχει ακτιβιστική ζωή αν υποθέσουμε ότι υπάρξει θεσμική αναγνώριση του γάμου μεταξύ ομοφύλων;

Ως ομάδα νιώσαμε μία ανάγκη να εξετάσουμε τί υπολείπεται των θεσμικών δικαιωμάτων και γενικότερα τί υπολείπεται ώστε να πούμε τελικά ότι οι διακρίσεις απέναντι σε συναινετικές σεξουαλικές μειονότητες έχουνε εξαλειφθεί ή βαδίζουν σταθερά προς εξάλειψη.

Τα καλά του γάμου:
1.    Περνάει το μήνυμα περί σεβασμού της διαφορετικότητας στην ευρύτερη κοινωνία
2.    Θεσμικά γίνεται ένα σημαντικότατο εφαρμοσμένο βήμα για νομική αναγνώριση από την πολιτεία των σχέσεων μεταξύ λεσβιών και μεταξύ γκέι, (όχι τρανς ακόμα), με όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν δικαιωματικά οι σεξουαλικά μέινστρημ άνθρωποι.
3.    Μαθαίνουμε ποιοί / ποιές είναι οι σύμμαχοι / ες στο πολιτικό / δικαστικό / μήντια στερέωμα (Δήμαρχος Τήλου καλός, Τσίπρας τυπικό πολιτικό άνιμαλ, Εισαγγελέας Ρόδου ομοφοβικός, Νέα καλά, κλπ.).  Αν το καλοσκεφτούμε, είναι τρεις από τις 4 εξουσίες – με τον Τύπο μέσα.
4.    Βλέπουμε επιτέλους σε τούτη την χώρα που ασκεί διακρίσεις κατά κόρον όπου μπορεί, ότι μπορεί να γίνει γάμος μεταξύ ομοφύλων.  Ας σκεφτούμε πόσο απίθανο ήταν όλο αυτό πριν μόλις κάτι μήνες. Αφήστε πριν ελάχιστα χρόνια.  Όλες και όλοι μας σκύβαμε το κεφάλι μπροστά στην πρόοδο άλλων χωρών σ’ αυτόν τον τομέα.  Πρώτη φορά σκεφτόμαστε ότι μπορεί να είμαστε στο ίδιο βάθρο.

Τα κακά του γάμου:
Δεν υπάρχουν.  Μη το παρακάνουμε.  Υπάρχουν προβληματισμοί.
Οι προβληματισμοί:
1.    Γάμος = μανιφέστο συντηρητισμού.  Όσο η δομή του και ο ορισμός του απαιτούν μακροχρόνια μονογαμική σχέση για να ισχύει, και όσο έλκει οικονομικά οφέλη, τόσο θα παιδεύονται με δαύτον μιλιούνια ανθρώπων και η καλή λογοτεχνία, καθώς και η κακή.  Εμείς οι ΛΟΑΤ άνθρωποι τί του βρίσκουμε;  Αυτό μπορεί ν’ απαντηθεί μόνο αν κοιτάξουμε πρώτα εμάς τις ίδιες και τους ίδιους.

2.    Ας πούμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο επίπεδα στον χώρο του ΛΟΑΤ ακτιβισμού:

Α.   Εκείνο που θέλει πλήρη εξίσωση με τις μέινστρημ καταστάσεις.  Φαίνεται όμως πως κουβαλάει στην πορεία και τον συντηρητισμό που υπάρχει σε μεγάλο μέρος της μέινστρημ σεξουαλικότητας, όπως την προϋπόθεση της αιώνιας σχέσης, της δυαδικής σχέσης, της πυρηνικής οικογένειας, του σεξισμού, ακόμα και της θρησκευτικότητας σε κάποιες περιπτώσεις, που μπορεί να οδηγήσει σε απαίτηση και θρησκευτικού γάμου στο μέλλον όπως έγινε στην Δύση.

Β.  Ένα άλλο κομμάτι του ΛΟΑΤ ακτιβισμού είναι τα άτομα που επιδιώκουν ισότητα αλλά μόνο σε συνάρτηση με βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης, μέσω μιας προοδευτικής, φιλελεύθερης κριτικής και συνειδητής προσπάθειας αποδόμησης και μεταδόμησης  του status quo.  Η αντίληψη των ανθρώπων αυτών είναι ότι ο γάμος περιττεύει σε μία προοδευτική κοινωνία που έχει δίκαιες φορολογικές πολιτικές για όλες τις πολίτισσες  και όλους τους πολίτες της, αφήνει στο άτομο την απόφαση του χρονικού ορίου διάρκειας και λήξης μίας σχέσης χωρίς να προσπαθεί να επιβάλει ‘σωστά’ πρότυπα και οικονομικά θέλγητρα , έχει αφήσει τα θεολογικά ζητήματα στη διακριτική ευχέρεια του ατόμου και δεν παρεμβαίνει στην σχέση του ή μη με το μεταφυσικό, πιστεύει στην βαθιά ζημιογόνο λειτουργία του εθνικισμού, του σεξισμού, του ρατσισμού και ασχολείται σοβαρά με την γενικότερη πρόοδο του ανθρωπίνου είδους και την καταπολέμιση του συντηρητισμού.
3.    Μπορούν να συμπορευθούν τα δύο επίπεδα του ΛΟΑΤ ακτιβισμού προς όφελος όλων;

Ναι, προς το παρόν, αλλά να μη ξεχνιόμαστε ούτε οι μεν ούτε οι δε γιατί οι δρόμοι μας μπορεί να χωρίσουν κάποτε ίσως και σύντομα αν όλα πάνε καλά.
Τί άλλο υπάρχει να γίνει;

ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Είναι δύσκολο να το επισημάνουμε και να το υποστηρίξουμε με τεκμήρια, αλλά υπάρχει η φήμη ότι το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης έχει εκπέσει από τα σχολεία λόγω εκκλησίας.  Το να μη διδάσκεται ως κεντρικό μάθημα, ειδικά όσον αφορά στις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και τις διαφορετικές ερωτικές σχέσεις, όπως μεταξύ συναινούντων ομοφύλων, τρανς ανθρώπων κλπ. σαφώς ευθύνεται για την αύξηση των κρουσμάτων του AIDS.  Και μόνο το γεγονός ότι είναι δύσκολο να ακουστούν οι ενστάσεις μας, στο γιατί οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και ειδικότερα το AIDS δεν είναι στον πυρήνα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, δημιουργεί την υποψία για μία ασφυκτικά στενή συνεργασία μεταξύ εκκλησίας και κράτους.
Η δε απουσία από τα σχολεία της απλής αρχής ότι τα ΛΟΑΤ άτομα δεν είναι ‘περίεργα’, δεν ‘επιλέγουν’, ούτε έχουν ‘ιδιαιτερότητα’, αλλά είναι απλώς διαφορετικά και δικαιούνται σεβασμό και ισονομία/ισοπολιτεία, θα συνεχίσει να δημιουργεί γενιές ρατσιστών και ρατσιστριών. Οι οποίοι θα κόπτονται ενάντια στην ομοφυλοφιλία και στις έμφυλες ταυτότητες, και οι οποίοι θα δυσκολεύονται να αποδεχτούν τις δικές τους σεξουαλικές διαφορετικότητες, όπως και των οικογενειών τους.
Για να μην έχουμε υποψίες και να αφήνουμε τις φήμες να μας πελαγοδρομούν και να μας επαναπαύουν ότι κάποιος σκοτεινός κολοσσός ευθύνεται για τέτοιες ανηθικότητες, θα ήταν καλό να μαζευτούν στοιχεία για το ανακάτεμα τηςεκκλησίας σε τέτοια ζωτικά θέματα που είναι και θέματα ζωής και θανάτου.  Είναι μία δουλειά που πρέπει να γίνει.
Παράλληλα, ο διαχωρισμός εκκλησίας από κράτος είναι ένα θέμα που επείγει και ίσως να έπρεπε να συζητηθεί από τις ομάδες που είναι σήμερα εδώ να σκαρφαλώσει όσο πιο ψηλά στην ατζέντα των στόχων μας γίνεται .  Έχοντας σιωπήσει η εκκλησία στο θέμα των γάμων μεταξύ ομοφύλων, ίσως να δείχνει ότι το τάιμιγκ να είναι πια σωστό.  Μήπως και αυτοί καταλαβαίνουν καλύτερα από μας ότι πρέπει να αποχωρήσουν από τα τεκταινόμενα της καθημερινής ζωής; Αν αυτά είναι σημάδια μίας υποβάθμισης της θέσης της για πρώτη φορά από την σύσταση του κράτους  και προετοιμάζουν το έδαφος για την πτώσης της από το σύνταγμα, ας μη διστάζουμε να σπρώξουμε όσο μπορούμε για να φύγει αυτό το πράγμα από την μέση.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Η Ελλάδα βρίσκεται όπως πάντα στην περίεργη θέση να προχωράει με θεσμικές αλλαγές ενώ στην βάση της να παραμένει τρομακτικά αναλλοίωτη, σε σημείο που να είναι δύσκολο να φανταστούμε διαφορετικές πραγματικότητες.  Ο λόγος είναι για την οικογένεια και για το πόσο δύσκολο εξακολουθεί να είναι, ακόμα και για ακτιβιστές / ακτιβίστριες, να ‘το πούνε’ στην οικογένειά τους.  Και αφού το πούνε, πόσο δύκολο είναι να μαζευτούν αχαλίνωτες και άσχημες καταστάσεις, ή καταστάσεις που ακολουθούν το μονοπάτι της χρόνιας πικρίας με το όνομα ‘μάνα κουράγιο’.  
Πιστεύουμε ότι ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι προσωπικό θέμα και στο χέρι του καθενός και της καθεμιάς πώς θα πορευτεί σ’ αυτόν τον τομέα, από την άλλη, λόγω της παντοδυναμίας της οικογένειας στην ελληνική κοινωνία, οι ομάδες ΛΟΑΤ καλό θα είναι να καταναλώσουν μεγάλα αποθέματα της δράσης τους στο πώς να προσεγγιστεί το πρόβλημα.  Η ΛΟΑ μιλάει γι’ αυτό στις συναντήσεις της πολύ συχνά. Αναμφίβολα, πολλές γυναίκες έχουν βοηθηθεί.  Χρειάζεται όμως ένα άνοιγμα προς τα έξω που θα συμπεριλάβει τις ίδιες τις οικογένειες, είτε σε μορφή ομάδων συζήτησης / υποστήριξης, είτε σε μορφή έντυπης ενημέρωσης για οικογένειες με ΛΟΑΤ άτομα, είτε σε μορφή ανοιχτών εργαστηρίων με συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων, είτε όλα μαζί και άλλα πολλά ακόμα.
Θεωρούμε ότι η πείρα δεκαετιών των άλλων χωρών θα μας είναι χρήσιμη ώστε να ρίξουμε ενέργεια στην οργάνωση για την μετατόπιση του βαθύτατα ριζωμένου θεσμού της οικογένειας σε σχέση με την ΛΟΑΤ κοινότητα.
Ίσως να είναι και ένας εξαιρετικός τρόπος να βληθεί στα θεμέλια του ο εγγενής συντηρητισμός μιας κοινωνίας που δεν έχει τρελές φιλοδοξίες αλλαγής και αρέσκεται σε γενικές γραμμές να κολυμπάεισε λιμνάζοντα ύδατα ονειρευόμενη καλύτερες στιγμές χωρίς να μεθοδεύει και να οργανώνει τίποτε προς αυτή την κατεύθυνση.

ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ
Με εφαλτήρες τις δεκαετίες ακτιβισμού, τα πράιντ, τον γάμο, τα φεστιβάλ κινηματογράφου λεσβιακού και γκέι και άλλων, πιστεύουμε ότι μπορούμε ν’ αρχίσουμε να αγγίζουμε σιγά σιγά με μέθοδο τους τσιμεντένιους στήλους της ελληνικής κοινωνίας που αποτελούν η οικογένεια και η εκκλησία.  Πάντα ήταν βέβαια στο προσκήνιο, αλλά η προσπάθεια θα μπορούσε να πάρει οργανωμένες μορφές, με γερό θεωρητικό υπόβαθρο, εφαρμοσμένες τακτικές, έτσι ώστε οι θεσμοί αυτοί να αποδυναμωθούν από την καταστροφική τους επίδραση πάνω στο άτομο.  Όσο ο κόσμος τους θέλει στην ζωή του, ακόμα και από τους πιο ριζοσπαστικούς κύκλους, και μιλάει με συγκίνηση για μάνα, πατέρα, αδέλφια, ξαδέλφια, και σόι γενικότερα, όπως και για κάποιο θρησκευτικό πανηγύρι σε κάποιο νησί ή για θρησκευτικά οράματα, θαύματα και αμαρτίες, δύσκολα θα ξεθεμελιωθούν οι θεσμοί αυτοί.
Ως λαός, μας είναι πολύ δύσκολο να θυμώσουμε για χρόνιες πολύ σοβαρές και καταστροφικά χαλύβδινες πρακτικές σε τούτη την χώρα και να στραφούμε με οργή εναντίον τους παρ’ όλο που βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε οργίλος λαός .  Εφ’ όσον το παραδεχτούμε αυτό με κάποια ντροπή, καλό θα ήταν να αρχίσουμε την άλλη πορεία αυτή που εξηγήσαμε πιο πάνω, της ειρηνικής αλλά μεθοδευμένης προσέγγισης και όπου μας πάει.

Η ΛΟΑ θα το παλέψει πάντως.

Ευχαριστούμε