όσο απορώ, πεζοπορώ – Φεβρουάριος 2007

το κείμενο αποτελεί μία από τις συμβολές της λεσβιακής ομάδας αθήνας, σε εκδήλωση που οργάνωσε η Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας, με θέμα “Η σχέση του φεμινιστικού και του λεσβιακού κινήματος”, στις 8 Μάρτη 2007, στο στέκι μεταναστών.

Πρωτοετής, έβλεπα τις αφίσες του βιβλιοπωλείου των γυναικών, γύρο από τη νομική. Πολιτικές αφίσες, «και τη νύχτα έχω μαζί μου ένα σφυρί …», «θα ψηφίσετε ή θα αψηφίσετε , τη βια … το σεξισμό …». Αυτά θυμάμαι. Μετά που τις γνώρισα τις γυναίκες του βιβλιοπωλείου, λέγανε, με τα λεφτά από το πάρτι, φερ’ ειπείν, θα κάνουμε κάτι, μια αφίσα. Ηταν πολύ νέες, κάποιες πολύ αδύνατες, άλλες λίγο πανκ, μέσα στο αριστερίστικο κίνημα, με κάποιο φουλάρι ινδικό ή στη μέση μιας έρευνας που έκαναν για τις πόρνες, ας πούμε, για την κοινωνιολογία. Άλλες προσπαθούσαν να διαβάσουν και να δώσουν κανένα μάθημα, ενώ καθόντουσαν στο τραπέζι–γραφείο–ταμείο του βιβλιοπωλείου, με τη γάτα στα μαξιλάρια. Και ερχότανε κάποια κάτι να δει και μερικά πρωτοετάκια, που ποιος ξέρει τι έψαχναν να μάθουν, ή χτυπούσε το τηλέφωνο.
Έδιναν περιορισμένες εξηγήσεις για το τι ακριβώς είναι το βιβλιοπωλείο και εύκολα σε προσκαλούσαν στο μάζεμα της ομάδας, αραχτά σε κάποιο φοιτητικό πάτωμα και μετά μπύρα στον Κλόουν ή στην Αίτνα ή στο Στούντιο καφέ, αν θυμάμαι καλά. Μια γυναικεία παρέα, με ύφος υπεροπτικό και αέρα ανεξαρτησίας να σεργιανίζει στα Εξάρχεια, και η απάντηση τους “άντε ρε κομπλεξικέ” στο σχόλιο του κάποιου, για την αποκλειστικά γυναικεία σύσταση της παρέας. Καμιά δε στήριζε καμιά και όλες μαζί ήταν, σα να υπήρχε μυστική συμφωνία, κάτι σαν αλληλεγγύη, χωρίς περιττές εξηγήσεις.

Και τα πάρτι ήταν όμορφα, γυναικεία, οικεία για μένα αφού με τα κορίτσια μεγάλωσα. Με μουσική, με χορό και πολύ καπνό. Όποτε το μάθαινα, πήγαινα με φτερούγισμα και σημασία σχεδόν ερωτική. Κι όλες αυτές ήταν τότε δεκαεννιά και εικοσιένα κι ακόμα κάπου βρίσκονται. Όταν βρισκόμουνα με τις πολλές, τις δυνατές γυναίκες, είχα το χώρο να κολυμπάω μ’ αυτό που είμαι, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.
Τώρα σκέφτομαι ότι η γυναικεία αγάπη κατάφερε να μπει διακριτικά από την πόρτα του βιβλιοπωλείου, μόνο προσεκτικά, μην ενοχληθούν οι ένοικοι της πολυκατοικίας. Ένας φόβος μην ακουστεί για λεσβίες πολύ δυνατά έξω, αλλά εγκαρδιότητα έσω και χρέος σχεδόν να είσαι αυθεντική. Γυναίκες που αποδέχτηκαν τον εαυτό τους, αυτές που είναι και έγιναν περήφανες, μια πρώτη περηφάνια. Περηφάνια, όχι απελευθέρωση, ανάδυση και αυτογνωσία. Το δικαίωμα να αγαπάω το σώμα μου.

Σήμερα έχω ένα παιδί , που γέννησα χωρίς να παντρευτώ, χωρίς να έχω άντρα, χωρίς να έχει πατέρα. Πριν παρεισδύσει η λεσβιακή μου ζωή, ήμουνα ήδη έτοιμη να γελάσω με το σχόλιο “…είναι και εξώγαμο”, (ειπώθηκε από γυναίκα υπάλληλο του ΟΑΕΔ ) ,- “εκτός Γάμου”, διόρθωσα. Είμαι περήφανη, δε με αγγίζει η γελοιότητα σας , γιατί πολλές φωνές κάποτε αφουγκράστηκα, και έλεγαν αυτό που ήθελα να μου πούνε, “είναι εντάξει”, “είναι πάρα πολύ καλό”, “είναι ζωή και δύναμη”. Ας κάνουμε τέτοια δώρα στις γυναίκες, κι ας μη βάλουμε υπογραφή, ας είναι χάρισμα.

Ζω μόνη και κάνω ότι αντέχω και στέκομαι μόνη, αλλού. Είμαι μια ανύπαντρη που δεν έγινε γεροντοκόρη, που δεν είναι αυτό, που δεν είναι εκεί, που θα ήθελαν να είναι. Και τότε πού είναι; Είναι;;; Ένα ανοιχτό δεδομένο, αυτό είναι φεμινισμός και είναι η καθημερινή μου ζωή. Οι δρόμοι θέλουνε μπουλντόζα και η φεμινιστική μπουλντόζα έσπασε μπόλικες πέτρες να φανούν τα τοπία, να ανοίξουν οι δυνατότητες .
Η λεσβιακή ομάδα Αθήνας προσεγγίζει τα ζητήματα με τον άμεσο τρόπο, αγγίζει το βίωμα, ανοίγει πόρτα στο συναίσθημα, αφήνει τις ιεραρχίες στη μπάντα, ζει τις συναντήσεις μας, μοιάζει γυναικεία. Αυτή η ερμηνευτική μέθοδος δεν αποκλείει τους τρανζέντερ ανθρώπους, δεν περιχαρακώνει τη γυναικεία ιδιότητα, δεν είναι περιοριστική. Είναι απλώς ένα εργαλείο, ένας προτζέκτορας που προβάλλει την πραγματικότητα μας, μέσα από τη δική μας έκφραση. Και σ’ όποιον – όποιαν ταιριάζει, ας δει το φιλμ.

Έλενα , φεβρουάριος 2007